عنوان: هاویه ی لطیف

نقطه‌چین مردد
در متن نشست
وقتی ترکِ رؤیا
در پژواکِ ناتمامِ سطر،
انعکاسِ بی‌مبدأ را
به پرتابِ نوری کم‌سو سپرد…
در خطِ فراموشی،
با کمانِ بی‌تیر،
زمزمه‌ای سردرگم
در گوشِ متن
رشته‌ی دیدار را
خط‌خطی می‌کرد.
و تو
نشسته در هاویه‌ی لطیفِ جوشِ آینه،
صمغِ زمان را می‌شماری
با لبه‌ی حضورِ پَرَکنده‌ی نفس،
میانِ یادِ خاموش…

#مهناز_راز_عبدی
#شعر_دال