شاهرگم را که زدند؛

تکه‌تکه‌هایم بیرون ریختند

هر کدام به شکلی

آن که بزرگتر

حفره‌ای بود که انتهایی نداشت

دست هایم را دورتر

تنیده در تنه‌ی درخت یائسه‌ی جوان

پاهایم خشکیده بر دیوار

صورتم …اما

بی نشانی از همیشه

مات مانده بود

باور این همه صبوری‌ام نبود!

سهیلا سبزه کار

💎❤️

روابط عمومی انتشارات بین المللی حوزه مشق